It was one of those long, lazy school holiday afternoons. I had nothing to do, so I wandered down the street to meet my friend Prab...
After some casual chit-chat, we decided to go visit SAAD, another close mate.
When we found him, SAAD was sitting in the open area behind his house, seriously studying for an exam scheduled at the end of the year — still a long way to go. We stood there, half surprised and half amused. Eventually, he closed his book and joined us.
With nothing better to do, someone (probably Prab) came up with an idea — let's play an action game, like a movie fight. Just pretend. No real punches.
We split into teams: me and 'PRAB' versus SAAD, who insisted he could take both of us alone — hero mode activated.
🎭 Round One
Smooth and harmless. Fake kicks, exaggerated falls, dramatic sound effects.
All fun, no injuries.
🎭 Round Two
PRAB decided to spice things up —
He threw a real punch. Not too hard, but definitely not fake.
SAAD didn’t say a word.
Instead, he closed his eyes and collapsed dramatically, like a hero in a film climax. 🫢
I panicked. Tried shaking him. Called his name:
“SAAD! Wake up, da!”
Nothing. No reaction. Still lying flat.
I turned to Prab:
“Why did you hit him?”
Prab, absolutely calm:
“I didn’t. He’s just doing full-on drama.”
I wasn’t convinced.
So I quietly stepped aside and hid nearby — just to watch if he’d peek or move.
But he didn’t.
He stayed completely still.
I came back and told Prab,
“He’s not getting up.”
Prab rolled his eyes and said,
“He’s acting — don’t you know? He’ll get up when he wants to.”
Then he dragged me by the hand, chuckling:
“Come on. Let’s go.”
He said it so confidently, I was confused.
We left.
🌇 Later That Evening
That evening, I met Prab again.
I asked:
“Did you see SAAD?”
Prab laughed and said:
“You’re still worried? I saw him earlier — he was out buying groceries!” 😂
“It’s not a ghost, da — it was really him!”
Relieved and half annoyed, I said,
“Come, let’s go see him.”
So we both went.
And just like that, the movie resumed — with dialogues this time.
SAAD saw me and immediately started:
“You just left me lying there! You didn’t even care!”
I tried to explain:
“I was really worried! It was Prab who convinced me you were acting!”
But he didn’t want to listen.
I kept trying to reason with him, but he wouldn’t hear it.
Meanwhile, Prab was laughing his head off.
He added:
“Actually, we should’ve called an ambulance! Sent him to hospital! Told the doctor to give him a big injection — just for fun!” 😂
SAAD?
Still angry — but only at me.
The one who panicked.
The one who tried to help.
Now I was the villain in my own story…
And Prab was the background music, enjoying the whole drama.
Then came the silence.
SAAD told me:
“I’m not going to talk to you anymore.”
I replied:
“Okay.”
We walked in opposite directions.
Days passed.
We didn’t talk. Didn’t look at each other.
Then one day, his grandmother gently asked me,
“Why are you both not talking? I asked him — no answer. I’m asking you — still no answer. At least tell me so I can try to mediate.”
I didn’t say anything.
Just stood there… silent.
In my head, I was thinking:
“How do I even explain this?”
“What am I supposed to say? That we had a fake action fight and he fainted for fun and now he’s mad at me for walking away while he was ‘acting’?”
Even I didn’t know how serious it was at the time.
So I just kept quiet —
Because honestly… it sounded too silly to be real,
but felt too real to be silly.
Our families tried to step in and sort things out.
But I didn’t agree — because deep down, I felt I had done nothing wrong.
I cared. I panicked. I only walked away because Prab convinced me to.
But more than anything, it was me and my ego.
🤝 Somehow, We Got Back.
Funny thing is…
I can’t even remember when we started talking again.
There was no big apology.
No dramatic reunion.
Maybe it was a joke.
Maybe we just forgot we were mad.
But one day… we were just back.
Even now, we stay in touch.
Sometimes we chat.
Sometimes we laugh about that dramatic day.
I once told my kids the story.
They listened carefully — wide-eyed.
And then they gave him a nickname:
“Drama Uncle.” 😂
Even SAAD knows he’s a household name now.
✈️ The Reunion — Years Late.
After school, we all went in different directions and lost contact.
One day, years later, I got SAAD’s number.
He was now working in the Middle East.
And guess what?
Coincidentally… so was I. 😄
I laughed to myself:
“Let’s see who does the acting now.”
I called him and said,
“I just came from our hometown. I have something from your family to pass to you.
(Just an excuse.)
He agreed to meet me at his office.
I went there.
I recognised him instantly — he looked exactly the same.
I walked up and said,
“Hello, SAAD.”
He looked at me…
and couldn’t recognise me at all.
My look had changed so much — he had no clue. 😅
I smiled and said,
“Try to guess who I am?”
He tried.
Looked again.
No way. Not even close.
Eventually, I told him who I was.
That moment?
Absolutely priceless.
From that day on, we started meeting more often.
Catching up.
Sharing stories.
Bringing that childhood friendship quietly back to life.
Until I moved again — to another country.
But those few meetings?
They were enough.
Now
We’re now in different parts of the world.
Different time zones. Different lives.
But we still stay in touch — at least, SAAD and I do.
As for Prab…
I don’t know where he is anymore.
We lost contact somewhere along the way.
No calls, no messages.
Just… disappeared into life.
Sometimes I wonder —
Where’s that guy who started all the chaos?
The one who dragged me out of the drama and into more drama.
The one who turned a fake punch into a real story we’ll never forget.
I don’t even know how to find him now.
But if he ever stumbles across this story…
Hey Prab, hope you’re doing well.
We still talk about you.
Some friendships fade out.
Some get stronger.
And some just leave behind a legend.
From a fake fight to a real friendship.
From a dramatic faint to a lifelong bond.
From silence and ego to laughter across continents.
Some people don’t leave your story —
They just become your favourite chapter.
#DramaUncle
#BackyardBlockbuster
#SchoolHolidayVibes
#FromFakeFightToRealBond
#kottaram
#ghsskottaram
📸Throwback Moments
🎭 The fake fight begins😟 I thought something went wrong🤝 The reunion years later
அது பள்ளி விடுமுறையின் நீண்ட சோம்பேறித்தனமான பிற்பகல்களில் ஒன்றாக இருந்தது. என்ன செய்ய வேண்டும் என தெரியாமல், வீதிக்கு நடந்து சென்று என் நண்பன் பிரபுவை சந்தித்தேன். கொஞ்சம் பேச்சுக்குப் பிறகு, நாம் SAAD-வீட்டிற்கு செல்வதற்காக முடிவு செய்தோம். "SAAD"அவன் மற்றொரு நெருக்கமான நன்பன்.
அவனை தேடிச்சென்ற போது, அவன் வீட்டின் பின்புறத்தில் அமர்ந்திருந்தான் — ஆண்டு முடிவில் நடக்கவிருக்கும் தேர்வுக்காக தீவிரமாக படித்து கொண்டிருந்தான்.தேர்வுக்கு இன்னும் அதிக காலம் இருந்தது. நாங்கள் கொஞ்சம் ஆச்சரியத்துடன், கொஞ்சம் சிரிப்புடன் பார்த்தோம்.நாம் கொஞ்ச நேரம்தான் விளையாட முடியும்" என்று அவன் கூறினான், பிறகு அவன் புத்தகத்தை மூடிவிட்டு எங்களுடன் சேர்ந்தான்.
செய்யவேண்டியது எதுவும் இல்லாததால் ஒரு யோசனை சொன்னான் பிரபு — “வா ஒரு ஆக்ஷன் சண்டை மாதிரி நடிக்கலாம். சினிமா போல. உண்மையில்லாமல் — டிராமா மாதிரி.”
உடனே ஒத்துக்கொண்டோம்.
நாங்கள் இரண்டு அணிகளாகப் பிரிந்தோம்: நானும் 'PRAB'-ம் ஒரு அணி, SAAD- தனிஅணி.
நான் + பிரபு vs SAAD — ஹீரோ mood-ல வந்துவிட்டான் SAAD.
🎭 ரவுண்ட் 1
மிக சிம்பிள். போலியான உதை மற்றும் குத்து, கீழே வீழ்ந்ததைப் போல நடிப்பு, பாக்ஸ் ஆஃபிஸுக்கு ரெடி சவுண்ட் எஃபெக்ட்ஸ்.
மிகவும் காமெடி. காயங்கள் எதுவும் இல்லை.
🎭 ரவுண்ட் 2
பிரபு கொஞ்சம் ரீயல் ஆகவேண்டுமென நினைத்தான்.
ஒரு லைட் பஞ்ச் — உண்மையிலேயே — அடித்தான்.
SAAD சத்தமில்லை. ரியாக்ஷனும் இல்லை.
கண்ணை மூடி, சினிமா ஹீரோ கிளைமாக்ஸ் மாதிரி கீழே விழுந்தான். 🫢
நான் பதறிவிட்டேன்.
அவனை அசைத்து பார்த்தேன்.
“SAAD! எழுந்துறா டா!” என்று கூப்பிட்டேன்.
எதுவும் இல்லை. அமைதியாகவே கிடந்தான்.
நான் பிரபாவை பார்த்தேன்:
“நீ ஏன் அடிச்ச?”
பிரபு கூறினான்:
“நான் அடிக்கல டா. அவன் டிராமா தான் பண்ணுறான்.”
நான் நம்பவில்லை.
சிறிது தூரம் சென்று ஒளிந்து பார்த்தேன்.
அவனோ ஒரு கண்ணும் திறக்கவில்லை.
இடம் மாறாமல், அசையாமல் கிடந்தான்.
நான் திரும்ப வந்து:
“அவன் நடிக்கலன்னு நினைக்கிறேன்..”
பிரபு: “நீ பைத்தியம் டா. அவன் நடிக்குறான். அவன் விரும்பும் போது எழுந்திருப்பான்.”
பின்னாடி என்ன நடந்தது தெரியுமா?
பிரபு என் கைப்பிடித்து:
“வா போயிடலாம் டா!” என்று இழுத்துச் சென்றான்.
அவன் சொல்றதை நம்பிட்டேன்.
நாங்கள் அங்கிருந்து விலகிவிட்டோம்.
🌇 அந்த மாலை
மறுபடியும் பிரபாவை சந்தித்தேன்.
நான் கேட்டேன்: “SAAD-யை பார்த்தியா?”
அவன் சிரித்துவிட்டு: “அவனா? கடைக்கு சென்று மளிகை வாங்கிக்கிட்டு வந்தான்!” 😂
“பேய் கிடையாது டா — ரியல் அவன்தான்!”
நான்: “நாம் அவன பார்க்க போகலாமா?”
அவன்: “வா, போகலாம்!”
போனோம்.
அந்த நேரம் தான் மறுபடியும் டிராமா தொடர்ந்தது.
SAAD என்னை பார்த்ததும்:
“நீ என்னடா என்னை அங்கேயே விட்டுட்டு போயியிட்டே? நீ எல்லாம் ஒரு நண்பனா? நான் நடிச்சாலும் என்னை விட்டுட்டு போகலாமா?!”
நான்: “டேய் , நான் விட்டுட்டு போகல்லே. எவ்வளவு நேரம் உன்னை எழுப்புறது. பயந்துட்டேன்.பிரபு தான் சொன்னான் — நீ நடிக்கிறேனு !”
அவன் கேட்கவே இல்லை.
நான் சொல்ல முயற்சி செய்தேன் — அவன் கேட்கவே இல்லை.
பிரபு? சிரித்துக்கொண்டே இருந்தான்.
அவன் மேல ஒரு ஜோக் கூடச் சொன்னான்:
“இவன ஆஸ்பத்திரில சேர்த்துஇருக்கனும்டா.டாக்டருக்கு சொல்லி ஒரு பெரிய injection போட்டிருக்கணும் பின்னாடி!” 😂
SAAD இன்னும் கோபம் — என்மேல் மட்டும்!
நான்தான் பயந்தேன் .
நான்தான் கவலைப்பட்டேன்.
நான் தான் பதறினேன்.
அவன் நடிப்பு என்று பிரபு சொன்னதால்தான் நான் போனேன்.
இவளோ நடிப்புநடிச்சிட்டு இவன் இப்பிடிபேசுறான்
ஆனால் அவனுக்கு, நான் தான் வில்லன்.
பிரபு?!!!! பக்கத்துல music போடுற மாதிரி இன்னும் சிரிச்சிக்கிட்டே இருந்தான்.
அடுத்த நாள்...
SAAD சொன்னான்: “நான் இனிமேல் உன்னோட பேச மாட்டேன்.இந்தமாதிரி நண்பன் எனக்கு தேவையில்லை.”
என் மனசுலே எனக்கு ரொம்ப கோபம் வந்துச்சி. என்னை இன்னும் கோபப்படுத்துறமாதிரி இருந்துச்சி.
நான்: “சரி.” என்று சொன்னேன்.
நாங்கள் வேறு வேறு வழியில் நடந்தோம்.
நாள்கள் கடந்தது
சில நாட்கள் பேசவில்லை.
நான் அவனைப் பார்க்கவே இல்லை.
அவன் என்னை பார்க்கவில்லை. அவன் பார்வையில் விழுவதை தவிர்த்தேன். அவன் இருக்கிற இடத்தில் நான் போவது இல்லை. அவன் எதிரிலே வரமாதிரி இருந்த நான் வேறு பாதையோடு போயிடுவேன்.இப்படியே நாள்கள் நீண்டன.
ஒருநாள் அவன் பாட்டி என்னிடம் கேட்டார்:
“ஏன் ரெண்டுபேரும் பேசாம இருக்கீங்க? அவனை கேட்டேன் — பதில் இல்லை. உன்னைக் கேட்டேன் — நீயும் சொல்லல. நீங்க பேசாம இருக்கிறது எனக்கு கஷ்டமா இருக்கு.என்ன பிரச்சனைன்னு சொன்னா சரிப்பண்ணலாமே?”
நான் அமைதியாக இருந்தேன்.
என்ன சொல்ல?
“நாங்க சண்டைபோட்டோம் . போலியான சண்டை. அதுல அவன் கீழே விழுந்தான். நாங்கள் அவனை விட்டுட்டு போனோம். இப்போ அதுக்காக அவன் என்னோட பேச மாட்டேன்னு சொல்றான்…” இப்பிடி சொல்லமுடியுமா?
அது சின்ன விஷயம் மாதிரி இருந்தது,
ஆனால் உணர்ச்சியில் பெரிய விஷயமா ஆகிடுச்சு.
அவன் வீட்டாரும் சரிப்படுத்த முயற்சித்தார்கள்.
நான் சம்மதிக்கவில்லை.
ஏனெனில் நான் என்ன தவறு செய்தேன் என்று எனக்கே தெரியவில்லை.
நான் கவலைப்பட்டேன்.
நான் பதறினேன்.
நான் பிரபுவை நம்பித்தான் நடந்தேன்.
ஆனால் அதைவிட என் ஈகோ தான்.தன்மானம் தலைகுனிய மறுத்தது.
🤝 ஒருவிதமாக சிலமாதங்களுக்கு பிறகு திரும்ப பழகினோம்.
சின்ன மன்னிப்பு இல்ல.
சந்தோஷ சண்டை முடிவு இல்ல.
அதேபோல, பேச ஆரம்பித்துவிட்டோம்.
இப்போ அவனோட நட்பு இருக்கு.
இப்போது நாம் பேசுவோம்.
சில நேரம் இந்த கதையை சிரிச்சு சிரிச்சு சொல்வோம்.
ஒரு நாள் என் பிள்ளைகளுக்குப் சொன்னேன்.
அவர்கள் ஆச்சரியமாக கேட்டார்கள் .
அவர்கள் அவனுக்கு ஒரு பெயர் வைத்தார்கள்:
**“டிராமா மாமா!”** 😂
இப்போது அவனுக்கும் தெரியும் என்பிள்ளைகள் அவனுக்கு வைத்த பெயர்.
✈️ Reunion — பல வருடங்களுக்கு பிறகு.
பள்ளிக்குப் பிறகு நாம் வேறு வேறு பாதைகளில் சென்றோம்.
பல வருடங்களுக்கு பிறகு,ஒரு நாள் எனக்கு SAAD-ன் தொலைபேசி எண் கிடைத்தது.
அவன் Middle East-ல் வேலை பார்த்து கொண்டு இருந்தான்.
ஐயய்யோ!
நானும் அங்கேதான் வேலைக்கு வந்திருந்தேன்! 😄
நான் சிரிச்சேன்:
“இப்போ யார் நடிக்கபோறானு பார்ப்போம்!”
அவனுக்கு போன் பண்ணி:
“நான் hometown-ல இருந்து வந்தேன். உன் வீட்டார்கிட்டிருந்து ஒரு பொருள் இருக்குது —சிப்ஸ் னு நினைக்கிறேன்..”
(சொன்னது பொய் — சந்திக்க ஒரு சாக்குபோக்கு !)
அவன் அலுவலகத்தில் சந்திக்க சம்மதித்தான்.
போனேன்.
அவனை உடனே தெரிந்துகொண்டேன் — அவன் கம்பீரமா அதே மாதிரி இருந்தான்.
நான்: “ஹலோ, SAAD.”
அவன் என்னைப் பார்த்தான்…
அவனுக்கு யாரெனத் தெரியவில்லை.
நான் அப்படி மாறிவிட்டேன். 😅
நான்: ”நான் யாருன்னு தெரியுதா? கண்டுபிடி!"
அவன் முயறிச்சி பண்ணினான். தோல்வியானது .
பின்னால் நான் சொன்னேன் — யார் நான் என்று.
அவன் சிரித்தான். அந்த facial reaction? PRICELESS.
அதற்குப் பிறகு, நாங்கள் சந்திக்கத் தொடங்கினோம்.
பழைய நண்பர்களைப் போல பழகினோம்.
நீண்ட நாட்களுக்கு பிறகு, அந்த நட்பு மீண்டும் வந்தது.
பிறகு நான் வேறொரு நாட்டுக்கு நகர்ந்தேன்.
ஆனால் அந்த சில சந்திப்புகள் மறக்கமுடியாதது.
இப்போ
நாங்கள் வேறு நாடுகளில் இருக்கிறோம்.
வேறு கால மண்டலத்தில்.
வேறு வாழ்க்கை.
ஆனால் நானும், SAAD-ம் — அடிக்கடி பேசுகிறோம்.
பிரபு?
எங்கேயோ இருக்கிறன். எங்கே இருக்கிறான் என்று தெரியவில்லை..
சிலநேரம் நான் நினைப்பேன், இவளவுக்கும் காரணமான அவன் எங்கே இருக்கிறான் இப்போது.
அவன் ஒரு போலி சண்டையை ஒரு உண்மையான கதையாக்கினான்.
அவனால்தான் இந்த அழகான நினைவு, மனதில் காட்சியாக இருக்கிறது.
அவன் இல்லாவிட்டால் இந்த அழகான நிகழ்வு நடக்காமல் போயிருக்கும்.
அவன் தான்
ஒரு நாடகத்திலிருந்து ,பெரிய நாடகத்துக்கு என்னை இழுத்துவிட்டான்.
பொய் சண்டையை உண்மை ஆக்கினான்.
அவனை எப்படி தேடுவதுஎன்று தெரியவில்லை.
அவன் வாழ்கிறான் என்றால், இந்தக் கதையைப் படிக்கட்டும்.
"ஹலோ பிரபு — நாங்கள் இன்னும் உன்னைப் பற்றிப் பேசிக்கொள்கிறோம்."
சில நட்ப்புகள் மாய்ந்துவிடும்.
சில நட்ப்புகள் தொடர்ந்துவரும்.
சில நட்ப்புகள் கதைகளை விட்டுச்செல்லும்.
ஒரு நினைவாகவே இருக்கின்றன.
🎬 ஒரு போலி சண்டையிலிருந்து உண்மை நட்புவரை.
😄 ஒரு ஒரு நாடகநடிப்பிலிருந்து ஒரு வாழ்நாள் பந்தம் வரை.
✊🏻 அமைதியிலிருந்து ஈகோ -விலிருந்து நாடுவிட்டு நாடு சிரிப்புவரை.
சிலர் உங்கள் வாழ்க்கையை விட்டு செல்லமாட்டார்கள்.
அவர்கள் உங்கள் கதையில் ஒரு அத்தியாயமாகவே மாறுவார்கள்.
#DramaUncle
#BackyardBlockbuster
#SchoolHolidayVibes
#FromFakeFightToRealBond
#kottaram
#ghsskottaram
📸Throwback Moments
🎭 The fake fight begins😟 I thought something went wrong🤝 The reunion years later
